Ik weet niet hoe het zit met de naambekendheid van Katriona Taylor, maar met haar levensloop is alvast niks mis, al had ze wel meer dan haar deel aan tegenslagen te incasseren. Hoe kun je ’t anders omschrijven, als je leest dat ze op haar zevende de diagnose kreeg dat ze op termijn blind zou worden? Een zeldzame maculaire aandoening zorgde er inderdaad voor het het zicht van het meisje Katriona, stapsgewijs degenereerde, maar dat belette haar dan weer niet een Masterdiploma in de rechten te behalen en meerdere jaren als juriste actief te zijn.

Intussen had Katriona haar zangstem ontdekt én haat voorliefde voor jazz en latin en begin deze eeuw kieperde ze haar juridische aspiraties overboor en ging ze resoluut voor een zangcarrière, die zich, voor zover ik kon nagaan, echter voornamelijk in en om London ontwikkelde. Ze ging opnieuw studeren, haalde een diploma in de podiumkunstenZe nam ook platen op -deze hier is de vijfde-, maar moest, om andere medische redenen -ze overwon tweemaal borstkanker- het gaspedaal wat laten terugkomen, want ondertussen werd ze ook moeder van twee dochters, zodat het vandaag, als de al genoemde vijfde plaat uitkomt, een dozijn jaar geleden is, dat de wereld nog iets materieels kon kopen, waaruit het zangtalent van de Londense in huis kon halen.

Die plaat heet niet toevallig “Blind Passion”: de titel verwijst naar haar eigen handicap, maar ook naar die van de makers/vertolkers/schrijvers van een aantal van de songs, die erop staan. Katriona is namelijk nogal activistisch ingesteld en wil benadrukken dat een mens, voor elk zintuig dat ophoudt te werken, een ander sterker ontwikkelt. Het is dus niet opdat je je zicht verliest, dat je niet zou kunnen zingen….En dus koos ze voor deze plaat bijvoorbeeld voor Ellington’s “It Don’t Mean a Thing”, waarvan de blinde zangeres en pianiste Diane Schuur een redelijk onvergetelijke versie neerzette. José Feliciano’s “Light My Fire”-versie was voor velen beter dan het origineel van The Doors,en Stevie Wonder’s “Master Blaster” en “My Cherie Amour” behoeven geen verdere uitleg…

Daarnaast spreekt het ook voor zich dat Ray Charles eer aangedaan wordt: die kreeg heel lang geleden al een Grammy Award voor zijn versie van Leon Russell’s “A Song for You” en ook die song wordt hier door Katriona heel fraai overgedaan. De zang- en vertolkerscapaciteiten van Katriona waren ook Jools Holland niet ontgaan. Die had een viertal jaar geleden de plaat “As you See Me Now” gemaakt met José Feliciano en gaf heel graag toestemming voor een heropname door Katriona op deze plaat. Zijn felicitaties achteraf klonken heel eerlijk, wat me niet verbaast, want je hoort op deze plaat -indrukwekkende groep begeleiders trouwens- een bijzonder knappe zangeres, die heel mooi het werk van anderen kan interpreteren.

Dat zegt nochtans niet alles, want het blijkt dat Katriona ook als componiste meer dan aardig uit de verf komt: de helft van de twaalf songs komen uit haar eigen pen en ze misstaan allerminst tussen de classics. Gevolg: een hele fijne plaat, waarop je twee van de vele aspecten ontdekt van een gepassioneerde zangeres en dito songschrijfster, die met een latin song als “Sunny Days” of het meer klassiek klinkende “In This Place” een entrée maakt langs de grote poort. Nouja, “entrée”…Katriona is ruim 20 jaar bezig, maar de grote doorbraak moet nog komen. En komen zal ze, zeker weten: dit is namelijk meer dan zomaar een “goeie plaat”, dit is er eentje waar het talent en de passie van afdruipen en bijgevolg een waar plezier om te ontdekken!

(Dani Heyvaert)